Σαν αποτέλεσμα της έξαρσης του κορονοϊού και των μέτρων προστασίας που πάρθηκαν για τον περιορισμό του το προηγούμενο διάστημα, αρχίσαμε να βιώνουμε μια κατάσταση υψηλού στρες μαζικά.

Η ζωή μας άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει δραματικά κάθε μέρα, καθώς δεν είναι πολύ σαφές το τι θα επακολουθήσει.

Σαν αποτέλεσμα, δε μας είναι εύκολο να συλλέξουμε επαρκή δεδομένα, τα οποία θα μπορούσαν να μας προσφέρουν ένα είδος ψυχολογικής προετοιμασίας και ο ψυχισμός μας αποσυντονίζεται.

Μας είναι πιο δύσκολο να νιώσουμε εσωτερικά προστατευμένοι.

Αυτό το διάστημα, επομένως, παρατηρείται τεράστια έξαρση ψυχολογικών συμπτωμάτων, προβλημάτων στις σχέσεις και ορισμένες διαταραχές τείνουν να υποτροπιάζουν.  

Μερικά χαρακτηριστικά συμπτώματα

Πολλοί άνθρωποι, ήδη από την προηγούμενη περίοδο, εμφανίζουν -για πρώτη ή για πολλοστή φορά- ορισμένα συμπτώματα, όπως:

• Άγχος ασθένειας: «Είμαι άρρωστος.» / «Φοβάμαι ότι θα αρρωστήσω.»
• Αγοραφοβία: «Φοβάμαι να βγω έξω, γιατί θα πάθω τίποτα.»
• Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή: «Έχω γεμίσει μικρόβια και πρέπει να πλυθώ πολλή ώρα.»
• Γενικευμένο άγχος: «Διαρκώς ανησυχώ για τα πάντα, μήπως συμβεί το χειρότερο σε μένα και στους κοντινούς μου ανθρώπους!»
• Κατάθλιψη: «Η ζωή μου δεν έχει νόημα»/ «Ίσως αν έφευγα για πάντα να ήταν καλύτερα…»
• Διαταραχές διατροφής: «Μόνο το φαγητό με ευχαριστεί…»

Όσο και αν αναμένεται, σε κάποιο βαθμό, να εμφανίζονται τέτοιου είδους σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές, χρειάζεται να μπορούμε να διαχωρίσουμε τη λειτουργικότητα από τη δυσλειτουργία.

Όταν τελειώνει το αναμενόμενο στρες και αρχίζει η αβάστακτη δυσφορία, σημαίνει ότι ο ψυχισμός μας μάς δίνει «σήμα»:

Ότι τον βάλαμε σε δεύτερη μοίρα. Ότι αναλωθήκαμε πολύ σε ένα «εμείς», χωρίς να έχουμε χτίσει ένα γερό «εγώ», ικανό να ανταπεξέλθει με επάρκεια και ικανοποίηση στη ζωή.

Και άρα, τα «βρόντηξε» για να το ακούσουμε.

Δικαίωμα στον «ήλιο»…!

Το να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να διατηρούμε όσο το δυνατόν αλώβητη την πηγή της δύναμής μας και να δοκιμάζουμε νέους τρόπους ζωής, με επίκεντρο την ισορροπία μας, δεν πρέπει να θεωρείται ούτε «εγωισμός, ούτε «πολυτέλεια».

Δεν είναι, άλλωστε.

Να, λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε:

1.Περιορίζουμε ποσοτικά και ποιοτικά την έκθεσή μας σε πληροφορίες για τον κορονοϊό.

2.Ορίζουμε συγκεκριμένο χρόνο μέσα στην ημέρα που θα ενημερωνόμαστε από τα Μ.Μ.Ε και το διαδίκτυο.

3.Επιλέγουμε επιστημονικά άρθρα και όχι τυχαίες αναρτήσεις και fake news.

4.Κρατάμε επαφή με την εργασία μας στο μέτρο του δυνατού. Εάν δεν εργαζόμαστε, αφιερώνουμε το χρόνο μας σε δραστηριότητες που μας κάνουν να νιώθουμε άξιοι, δημιουργικοί και ικανοί.

5.Περνάμε καλά. Δημιουργούμε εστίες χαράς κάθε μέρα. Παίζουμε, προσπαθούμε να εστιάσουμε σε εύθυμα γεγονότα.

6.Ξεκουραζόμαστε. Είναι ΟΚ να μην κάνουμε τίποτα, κάποιες φορές.

7.Συνδεόμαστε με τις βαθύτερες ανάγκες του εαυτού μας και τους δίνουμε χώρο και χρόνο να εκφραστούν.

8.Συνδεόμαστε ουσιαστικά και ειλικρινά με τους οικείους μας. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να επεξεργαστούμε μαζί τους αυτά που νιώθουμε.

9.Ασκούμαστε και φροντίζουμε τη διατροφή μας.

10.Κάνουμε την τεχνολογία φίλη μας και «ξεσκονίζουμε» τις δεξιότητές μας για την επόμενη μέρα.

11.Συνεχίζουμε την ψυχοθεραπεία, όσοι κάνουμε. Δεν πειράζει να «ενοχλήσουμε» τους θεραπευτές μας λίγο περισσότερο, εφόσον το έχουμε ανάγκη.

12.Αναζητάμε ψυχοσυναισθηματική υποστήριξη διαδικτυακά ή και δια ζώσης. Απευθυνόμαστε σε δωρεάν υπηρεσίες που έχουν ενεργοποιηθεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

13.Φτιάχνουμε νέες ρουτίνες, αλλά και τις χαλάμε, για να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, ελεύθερα και δημιουργικά. Πειραματιζόμαστε.

Η αληθινή δουλειά μας ποτέ δε σταματά.

Συνεχίζουμε να φτιάχνουμε ένα όμορφο «εγώ»,που να μπορεί να αντέξει ένα «εμείς.»

Μια δύσκολη άνοιξη πέρασε και το καλοκαίρι βρίσκεται ήδη στα μισά του. Μας χαμογελά. Ας του χαμογελάσουμε κι εμείς.

Καλή μας δύναμη!

Σωτηρία Μπαράκου, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, M.Sc.